Seçim yılı sıkıntılı olsa da, Demokratlar ve Cumhuriyetçilerin birçoğu aynı fikirde: Milyonlarca Amerikalı serbest ve geçici platformlarda para kazanırken, bu hızla büyüyen serbest meslek sahibi işgücünü daha iyi entegre edebilmek için yenilikçi fikirlere odaklanma zamanı geldi.

Taşınabilir faydalar – işverenden bağımsız olarak bir işçiyle bağlantılı olanlar – her iki parti ajandasında öne çıkmaktadır.

Aslında, bir sonraki başkan ve Kongre, kim olursa olsun, birçok işçiye yardım etme olasılığına sahip olacaklar.

Senatör Bill Cassidy (R-La.), taşınabilir faydalar reformlarına olan ilgisiyle yaz aylarında manşetlere çıktı. Daha önce, Nisan ayında, Eğitim ve İşgücü Komitesi, bu fikre ilişkin bir oturum düzenledi. Bazı Kongre üyeleri, taşınabilir faydalar deneme programıyla ilgili bir bipartisan yasa tasarısı dahi sundular. Aynı zamanda, Utah ve Pennsylvania gibi eyaletler düzeyinde benzer şekilde olağanüstü bir ivme var.

Bu reformları ilham veren temel fikir, mevcut politikalarımızın işçileri öz istihdam ile ortak iş yeri faydalarına erişim arasında seçim yapmaya zorladığı gerçeğidir.

Yarım yüzyıl önce – bir fare tıklamasıyla kendi işi oluşturulabildiği zamanlardan çok önce – aslında yanlışlıkla W-2 gelir sağlama işlerine bağlı olan faydaları teşvik etmek için vergi teşvikleri oluşturuldu. Bu istemeyerek gelişen politika şu anda ortak olmayan işçilere faydaların akışını engelleyen iş yasalarına da katkıda bulunuyor. Uzun süre, bu büyük bir sorun değildi çünkü çoğu işçi geleneksel işçilerdi. Ancak şimdi koşullar değiştiğine göre, yasalarımız büyük ve büyüyen bir işgücü sektörüne yanlışlıkla uymuyor.

Bu böyle olmak zorunda değil. Federal politika yapıcılar, kendi işçi avantajları ile bordrolu işçiler arasındaki vergi muamelesini eşitleyebilir, esnek faydalar ve tasarruf fırsatları yaratabilir ve kendi işi olan işçilerin sağlık hizmetlerine erişimini iyileştirebilir.

Başlangıçta, politika yapıcılar kendi işlerine sahip olan işçilere faydalara erişimi yasallaştırabilir; yalnızca federal bir kurumun bir işçinin bağımsız yüklenici olup olmadığını belirlemek için fayda kullanabilecek bir politika ile. Bu, kuruluşların şu anda karşılaştığı bir riski ortadan kaldırır: Eğer onlarla anlaşma sağladıkları kendi işleri ile bağlantılı olarak faydalar sağlarlarsa, yanlış sınıflandırma için büyük ücret ve cezalara maruz kalabilirler. Bu cezalar, birden fazla kuruluşla sözleşme ilişkisini sürdürmek isteyen işçiler için de zorluklar yaratır.

Aynı zamanda, Kongre kendi işlerine sahip olan işçilere verdikleri vergisel avantajları kendi işçilere de vermelidir. Bu, kendi işinde çalışan iş gücünün “kafetarya” planları oluşturmasına izin vermek anlamına gelir, bu da vergi kanununun 125. Maddesi altında çalışanlar tarafından yapılanlarla benzerdir. Böyle bir senaryoda, kendi işinde çalışanlar, esnek faydalar hesaplarına vergi öncesi gelirlerini katkıda bulunarak, geleneksel çalışanların kafetarya planlarıyla mümkün olan aynı alımları yapmak için kullanabilirler. Bunlar, emeklilik tasarrufları, sağlık hizmetleri, hayat ve engellilik sigortaları, çocuk bakımı ve daha fazlasını içerir.

Son olarak, kendi işi olan işçilerin sağlık hizmetlerine erişimini iyileştirmeliyiz. Bu, portatif sağlık tasarruf hesaplarındaki sınırlamaların gevşetilmesinden, kendi işi olan işçiler için birlik sağlık planlarının yasallaştırılmasına kadar çeşitli seçenekleri içerebilir. Basit, bipartisan bir çözüm, Bireysel Kapsama Sağlık Geri Ödeme Düzenlemelerini genişleterek, kendi işi olan işçilerin özel pazardan veya Affordable Care Act borsalarından sağlık sigortası satın almak için vergi öncesi dolarları kullanmalarına izin vermektir.

Taşınabilir fayda reformlarının eleştirmenleri, bağımsız çalışanları geleneksel iş düzenlemelerine zorlamak istemekte ve onlar için daha geniş bir set geleneksel işçi faydalarına ve haklarına erişim olacağını savunmaktadır. Ancak anketler, bağımsız işçilerin çoğunluğunun W-2 çalışanı olmak istemediğini göstermektedir.

Baazıları için bağımsız çalışma yalnızca finansal ihtiyaçları karşılamaya yardımcı olan bir ek gelir kaynağıdır. Diğerlerinin tam iş programı otonomisi gerekmektedir – bazı durumlarda sağlık veya aile nedenleriyle – bu yüzden bağımsız iş gelir sağlamanın tek yoludur.

Aslında, bağımsız işçileri zorla iş ilişkilerine caydırmak, desteklemeye çalıştıkları aynı işçileri zarara uğratmıştır. Örneğin, bağımsız çalışanlara karşı en katı yasa olan California’da Meclis Yasası 5 altında, etkilenen mesleklerde hem genel istihdam hem de kendi işini yapma açısından önemli bir düşüş görülmüştür.

Birçok Amerikalı için, kendi işinde çalışmak yararlı, istenilen ve tercih edilen bir durumdur – ancak ortak iş yeri faydalarına erişim olmadan gelir. Cumhuriyetçiler ve Demokratlar her ikisi de kendilerini “işçi dostu” parti olarak konumlandırmayı severler. Burada her ikisinin de büyük bir işçi nüfusu için hizmet sunma fırsatı var.